korneyama kum doldurdum atmaya yürek gerek

cumartesi akşam gözlüğümün sapının kırılması hayatımı alt üst etti bi süre. sanki okuduğum kitabın arasına kitap ayracını koyup araverdiğim gibi hayata ara verdim biraz.
uzun uzun anlatmaya dermanım yok blog, oyyy... optik, göz doktoru vs uğraştım biraz. bu arada cem yılmaz'ın hokkabazda canlandırdığı karakter gibi gözleri çizdirip yeni bi hayata koşma arzum hep var olduğu için dr.a gitmişken bi kez daha şansımı deniyim dedim. tabi konunun evveliyatı var burada daha önce zikretmediğim: ay öf lafı uzatacak dermanım yok gerçekten ama başladık anlatmaya: daha evvel 2 farklı göz merkezinde korneamın ince olduğu belirlenmişti, bi daha şansımı deniyim bu göz hastanesinde dedim. hani olurda belki yanlış ölçmüşlerdir önceden ve yahut tıp dünyası yemeyip içmeyim korneası ince ama gönlü zengin insancıkları mutlu edecek ilerlemeler kaydetmiştir, hiç olmadı belki kalınlaşmıştır korneacım filan diye umdum. amma velakin avcumu yaladım. üstelik göz bebeklerimi büyüttürdüğümle kaldım, yarasalar gibi kaçacak karanlık delik aradım.
bu arada riskli işlere girdim biraz; son kullanma tarihi 2008 aralık olan iki sağ lensin birini sağ birini sol gözüme takarak (ki iki gözümün numarası arasında oldukça fark var) araba kullandım, sonra araba kullanmıyım diye alanı yaklaşık 5 kat büyümüş göz bebeklerimle öğle güneşinde bisiklete bindim, camlarının kaplaması bozulmuş nuh nebiden kalma eski gözlüklerimle bi kaç saat kitap okudum filan.
bu süreçte artık şunlardan iyice emin oldum. gözlüksüzken yani gözlerim ortamı tam olarak göremeyince, kulaklarım da duymuyo, kafam da çalışmıyo. yani tamamen bloke oluyorum. bu durumda eşref armağan'a bir kez daha şaşırıyorum.
bi de bu gibi acil durumlar için yedekte sağlam bir lens ve/veya gözlük bulundurmalıyım.